அவன் தான் மனிதன் - பாகம் 2

சாமி தன் தங்கையின் மீது உயிரையே வைத்திருந்தது போன்று அவன் தங்கை லஷ்மியும் அண்ணனிடத்தில் அளவற்ற பாசம் வைத்திருந்தாள். தம்பி பிறந்தவுடன் தாயை இழந்த அபலையான அவள் இப்போது தந்தையும் உடன் இல்லாமல், கனவனின் அன்பும் இல்லாமல், தான் பிறந்த வீட்டிலேயே ஒரு வேலைக்காரி போல கஷ்டப்பட்டாள். அனாதரவாக மூன்று குழந்தைகளும் பரிதவித்தனர். விதவையாக, ஆதரவற்றவாளக,தன் மகனுடன் பிழைக்க வந்த துரைசாமியின் சகோதரி ஜமிந்தாரினியாக அனைவரையும் ஆட்டிப் படைத்து வந்தாள். பூப்பெய்தா சிறுமியான லஷ்மி இளம்வயது(எட்டு) திருமணம் காரணமாக வாழ்க்கையும் புரியாமல் துன்பத்தில் தத்தளித்தாள். அவளின் ஒரே ஆதரவு தன் அண்ணன் சாமிதான். ஆனாலும் சாமி பத்து வயது சிறுவன் என்ன செய்வான் பாவம். அத்தனை கொடுமைகளையும் தாங்கிக் கொள்வதை வீட.

இந்த இடத்தில் நான் லஷ்மியைப் பற்றிக் கூறவேண்டும். நல்ல மஞ்சள் அழகி. நல்ல களையான முகம். மஞ்சள் நிறத்தில் தங்க விக்கிரகம் போல இருப்பாள். எட்டு வயது என்றாலும் பொறுமை, புன்னகை இரண்டும்தான் அவள் அழகைக் கூட்டியது. லஷ்மியின் தலைமுடிதான் அந்த ஊரில் பிரசித்தம். அந்த கிராமத்தில் இருக்கும் அத்தனை பெண்களும் அவளின் முடியைத் தொட்டுப் பார்க்க ஆசைப்படுவார்கள். ஆம், அடர்த்தியாக, அவள் முழங்கால் வரை நீண்டு தொங்கும் ஜடை. லஷ்மிக்கு பேரழகைக் கொடுக்கும். குணத்திலும் அவள் அழகுதான். அனால் விதி அவள் வாழ்க்கையைத்தான் அழகில்லாமல் செய்து விட்டது. லஷ்மியின் மாமியார் கொடுமை நாளுக்கு நாள் அதிகமாகியது. அவள் கிட்டத்தட்ட ஒரு பணப் பேயாக மாறியிருந்தாள். அதிகாரமும் ஆணவமும் அவளை அரக்கியாய் மாற்றியது.

இத்தனைக்கும் சொந்த அத்தைதான், ஆனால் சொத்தும், ஜமின் அந்தஸ்த்தும் அவரின் மனதை மாற்றியிருந்தது. எந்த ஒரு நல்ல பெண்ணையும் கெடுக்கும் பகட்டும், பணமும் அவர் மனதையும் கெடுத்து வைத்திருந்தது. அவள் மனம் சொத்தின் மீது உள்ள ஆசை காரணமாய் இறுகி கல்லாய்ப் போனது. பொழுது விடிவதில் இருந்து இரவு வரை லஷ்மியிடம் அவள் அதிகாரம் கொடி கட்டிப் பறந்தது. தன் கடந்த கால வாழ்க்கையை நினைக்காமல், கிடைத்ததை உறுதி செய்வதில் மும்மரமாய் இருந்தாள். குழந்தைகளை பாடாய் படுத்தினாள். ஊரில் கிடைத்த மரியாதையும், ஜமின் அந்தஸ்த்தும் அவளை திமிராகவும், ஒரு பெரும் ஆணவக்காரியாயும் மாற்றித் தற்பெருமை கொள்ள வைத்துருந்தது. கால்கள் நிலை கொள்ளாமல் ஆலைந்து கொண்டிருந்தாள்.

லஷ்மியின் வேதனைகளும், சாமிக்கு நடக்கும் கொடுமைகளும் நாளுக்கு நாள் அதிகம் ஆகிக் கொண்டியிருந்தது. சாமி படும் கஸ்டங்களைப் பார்த்து அவள் அதிக வேதனைப் பட்டாள். நம்மால்தான் அண்ணன் இவ்வளவு கஷ்டப்படுகின்றார். நாம் இல்லாமல் இருந்தால் அவருக்கு இவ்வளவு கஷ்டம் இருக்காது என்று நினைக்கவும் ஆரம்பித்தாள். சாமி அவளுக்கு ஆறுதாலாய் பேசி அன்பாய் இருந்தான்.கடைசித் தம்பி மணி விவரம் புரியாத ஆறு வயது சிறுவனாய் இருந்தான். காலம் இப்படிப் போகையில் ஒரு நாள் காலையில் சாமியும், மணியும் பள்ளிக்குச் சென்று விட்டனர். லஷ்மி குளத்தில் குளிக்கப் போவதற்க்காக தன் மாமியாரிடம்(அத்தை) குளிப்பதற்காக மஞ்சள் கேட்டாள். ஏற்கனவே அவள் அழகில் பொறாமையும், எங்கே தன் பையனை அவள் சொல்படி கேட்க வைத்து விடுவாளோ என்ற பயத்தில் இருந்த அவளின் மாமியார். ஆமா நீ கெட்ட கேட்டுக்கு மஞ்சக்கிழங்குதான் வேணுமாக்கும் என்று கூறி அவள் கையில் வைத்துருந்த பித்தளை சொம்பால் நங்க் என்று லஷ்மியின் தலையில் அடித்தார். போடி போய் மண்ணைத் தோய்த்துக் குளி என்று கூறி அனுப்பி விட்டாள். அதுவும் பத்தாமல் துவைக்க ஒரு மூட்டை துணிகளையும் கொடுத்தாள்.

வலியுடன் வந்த லஷ்மி குளத்தின் கரையில் சிந்தைனையில் அமர்ந்தவள், தம்பி பிறந்தவுடன் இறந்த அம்மா, தன்னையும் கூட்டிப் போயிருக்க கூடாதா என்று கண்ணீர் சிந்தினாள். தன்னால்தான் அண்ணா, மற்றும் தம்பிக்கும் கஷ்டம்,தான் இல்லாவிட்டால் அவர்கள் இங்கிருந்து போய்ப் பிழைத்துக் கொள்வார்கள் அல்லது அப்பாவைத் தேடிப் போவார்கள் என்ற முடிவுடன் எழுந்தாள். அங்கு அவர்களின் தோட்டத்தில் உள்ள ஆழமான கிணற்றில் விழுந்து உயிரை விடுவது என்று முடிவு செய்தாள். அவள் தோட்டக் கிணற்றில் சென்று பார்க்கும் போது அது மிக ஆழமாக, பெரியதாக பயத்தை தந்தது. பச்சைப் பசேல் என்று அகன்று, விரிந்த அந்த கிணறு அவளை மிகவும் பயப்படுத்தியது.என்ன செய்வது, உயிரை விடுவதா வேண்டாமா என்று தயங்கி நின்றாள். கிணற்றைப் பார்த்தால் பயமகவும் உள்ளது என்ற குழப்பத்தில் பரிதவித்தாள். எட்டு வயது சிறுமி கொடுமைகள் துரத்தினாலும், பயம் அவள் உயிரைப் போக்கிக் கொள்ளத் தடையாய் இருந்தது. தயங்கிக் கிணற்றின் மேட்டில் நின்றாள். அப்போது அவள் ....... தொடரும் நன்றி.

டிஸ்கி: என் கண்களில் கண்ணிர் அரும்பியதால் தொடர்ந்து எழுத முடியவில்லை. மன்னிக்கவும், மீதி திங்கட்கிழமை எழுதுகின்றேன்.